Wielu badaczy wnikliwie badający historię ludzkości stwierdzili, że nasi praprzodkowie już we wczesnej epoce kamiennej przestali się zadowalać wyłącznie jałowym smakiem pożywienia. Warto wiedzieć, że tysiące lat temu „Homo sapiens” doszli małymi krokami do wniosku, że smak surowego mięsa można poprawić bulwami, pędami niektórych roślin lub leśnymi owocami.
Z upływem czasu przyprawy stały się niezbędnym składnikiem pożywienia. Tym bardziej, że ludzie szybko się zorientowali, że dodawanie do potraw niektórych roślin nie tylko wzbogaca i urozmaica smak, lecz także wpływa pozytywnie na zdrowie. Należy wiedzieć, że archeolodzy ustalili, że pierwszymi przyprawami używanymi do poprawiania smaku mięsa upolowanych zwierząt były pasternak, kminek, arcydzięgiel oraz mak. Pozostałości tych przypraw odkryto w pochodzących sprzed kilkudziesięciu tysięcy lat obozowiskach koczowniczych ludów pierwotnych. Pełne przypraw były również kuchnie starożytnych Egipcjan, Babilończyków, Sumerów oraz mieszkańców dalekich Chin i Indii. Bardzo pozytywne nastawienie do nich podzielali też mieszkańcy Nowego Świata, o czym Europejczycy przekonali się w epoce wielkich odkryć geograficznych. Warto wiedzieć, że w czasach antycznej Grecji oraz Cesarstwa Rzymskiego zioła i przyprawy stanowiły nie tylko produkt leczniczy i spożywczy, ale też stały się elementem mitów oraz tematem naukowych rozpraw filozoficznych.
W starożytności oraz średniowieczu większość przypraw importowano do Europy z plantacji w Azji i Afryce. Bardzo długa i niebezpieczna droga, jaką musiały przebyć kupieckie karawany, sprawiała, że kminek, czarny pieprz, cynamon, gałka, muszkatołowa, imbir, cynamon i goździki stanowiły najbardziej pożądane produkty spożywcze i osiągały oszałamiająco wysokie ceny. Należy wiedzieć, że do XV wieku monopol na handel przyprawami w Europie miała Wenecja oraz bogate miasta Italii. Natomiast tej włoskiej dominacji sprzeciwiły się potęgi morskie, przede wszystkim Portugalia i Hiszpania, do których dołączyli wkrótce Anglicy oraz Holendrzy. Na morza i oceany wyruszyły wyprawy, których celem było głównie przełamanie włoskiego monopolu i nowy podział zamorskiego świata przypraw. Walcząc o imbir, pieprz czy cynamon odkryto nowe kontynenty, które szybko okazały się nieprzebraną skarbnicą nieznanych wcześniej roślin. Natomiast w XIII-wiecznych Chinach przedstawiciele niższych warstw społecznych przyprawiali gotowane mięso jedynie sokiem z czosnku. Prawdziwym bogactwem przypraw mogli się tylko delektować bogaci Chińczycy. To dla nich kulinarni mistrzowie przygotowywali mieszanki, których składniki kosztowały krocie.
Ponadto warto dodać, że historia mieszanek przypraw jest równie stara, jak historia samych przypraw, a tworzenie pierwszych mieszanek przypominało doświadczenia adeptów alchemii. Ucieranie w kamiennych moździerzach, rozdrabnianie i mieszanie nie zawsze przynosiły spodziewane efekty, podobnie jak poszukiwanie kamienia filozoficznego. Ale na szczęście uparte dążenie do celu najlepszych kucharzy doprowadził do odkrycia właściwych składników i odpowiednich proporcji, dzięki czemu te aromatyczne dodatki na stałe zagościły w kuchniach całego świata.